1. Placebo "Without You I'm Nothing"
Tego zespołu zaczęłam słuchać pod koniec liceum. Byłam dwa razy na ich koncercie na warszawskim Torwarze. Zachwycał mnie głos Briana Molko i jego nietuzinkowy styl. Kiedyś szokował nosząc małą czarną i makijaż, dziś to pan z lekką nadwagą zbliżający się do pięćdziesiątki. Nazwa zespołu jest trafna, bo ich piosenki potrafią ukoić stargane nerwy, mimo iż teksty mówią o mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy. Słuchałam ich często, gdy byłam w dołku, słowa zapadły mi w pamięć i nadal lubię nosowy głos wokalisty.
2. AFI "Decemberunderground"
3. Clannad "Legend"
Kiedy chodziłam do podstawówki, razem z koleżankami oszalałyśmy na punkcie serialu "Robin z Sherwood". Siedząc przed telewizorami śliniłyśmy się do przystojnego Michaela Praeda. A muzyka dodawała niesamowitego, mistycznego klimatu do każdego odcinka. Byłam zachwycona brzmieniem harfy, brzęczących gitar, bębnów, dzwoneczków i innych instrumentów przywodzących na myśl spacer po mrocznym lesie czy tańce przy ognisku. Płyty najczęściej słuchałam do snu. Przenosiła mnie do dawnych czasów, kiedy to odważni i szlachetni rycerze walczyli o słuszne sprawy i honor dam. Dźwięki naśladujące pohukiwanie sowy czy szum drzew wciąż działają na mnie kojąco, przywołują wspomnienia wieczornych spacerów przez las i łąki, gdy wakacje spędzałam na wsi.
4. Buck-Tick "Yume Miru Uchuu"
Najwyraźniej do tego zespołu musiałam dojrzeć, bo to muzyka dla koneserów. Atsushi Sakurai, obecnie 53-letni, jest jak wino - z upływem lat nabiera szlachetności. Jego melodyjny głęboki głos potrafi przyprawić o przyjemne dreszcze. Niektóre utwory są mroczne, inne to stary dobry rock and roll, sporo jest też elektroniki. Występy na żywo to przemyślane spektakle. Ogromnie żałuję, że zespół z reguły nie opuszcza granic Japonii. Kto by pomyślał, że charyzmatyczny wokalista zaczynał jako perkusista? Za garami pewnie by się zmarnował, bo jest stworzony do bycia w centrum uwagi. Ma też słabość do gotyckiego mroku co widać w jego tekstach i kostiumach scenicznych, i nawet jeśli taki styl nie trafia w czyjeś gusta, to z pewnością ogromny dorobek muzyczny zespołu budzi respekt.
5. D'espairsRay "[Coll:set]"
Zespół, do którego zawsze będę tęsknić i wracać we wspomnieniach. Wpadający w ucho rytm, przesterowane gitary i wyjątkowy głos. Byłam na obu ich koncertach w Polsce i ciężko było mi pogodzić się z rozpadem grupy. Zaczynali od niemal gotyckiego mroku, potem ich brzmienie i wizerunek prezentowały się znacznie lżej, ale nadal największymi atutami były muzyka pisana głównie przez gitarzystę Karyu i głęboki głos Hizumiego przechodzący momentami w growl. W ich pierwszym albumie słychać zgrzytliwe dźwięki i brzęczącą 12-strunową gitarę - sentymentalna podróż do czasów, gdy bycie gotem było cool i w porzo. Wymyślne kostiumy sceniczne i makijaż przyciągnęły mnie do tego zespołu tak samo jak ich muzyka, a koncerty były okazją do przekonania się, że głos Hizumiego na żywo brzmi tak samo świetnie jak i na nagraniu studyjnym.